okay di ako masaya ngayon.as in hindi.masakit katawan ko,pati puso ko masakit.oo na,tawanan mo na ko.tulad nga ng sinabi ko dati,ayoko na ng pe lalong najustify ang pagkaayaw ko dun.ngayon alam ko na kung bakit pe tawag dun.packing epal kasi.packing talaga.

sa matters of the heart naman,aktwali 2 weeks na kong problemado dito.nasulat ko na dun sa isa pang hingahan ng loob ko.ayoko kasing isipin ng mga tao na napakapathetic naman ng buhay ko kahit pa may pagkatotoo naman.alam mo ba yung feeling na dahil sa sobrang pagkagusto mong magawa ang isang bagay,di mo na nakikita yung mga circumstances na nasa paligid mo.pinipilit mong magiging okay din ang lahat kahit alam mong neber mangyayari yun.aasa ka kahit alam mo na yung patutunguhan.maniwala ka,eksperto na ko dito.aasa,mag-iisip na mangyayari yung inaasahan,masasawi,iiyak,magpapanggap na okay ang lahat.tatawa ka pero hanggang kelan mo kayang pigilin ang pag-iyak?maaaring mapaniwala mo ang iba na okay ka pero maitatanggi mo ba yun sa sarili mo?pag mag-isa ka na lang at wala nang nanonood,iiyak ka din,maiisip mong ang tanga mo para maniwalang posible talaga yung gusto mong mangyari.bakit ko alam?madalas kong gawin yun.minsan,gusto ko na lang magising na tapos na ang lahat.minsan gusto ko na lang bumalik sa pagkabata,sa mga panahong paglalaro lang ang problema ko.minsan..minsan.

ang hirap maging masaya para lang di isipin ng iba na sa loob,humahagulgol ka na.maraming beses na kong nagpigil ng iyak para lang di malaman ng iba na ayoko na talaga.kaya masaya ang may sariling kwarto,umiyak ka man,walang makakaalam.may mga oras na gusto ko na lang iwan ang lahat,yung tipong bigla na lang mawawala.ang labo ng mundo para sa kin ngayon.di ko maintindihan kung bakit ganito,nauulit lang ulet yung dati.lagi na lang bang ganito?